Στη χώρα μας αποτελούν οι ποδηλατόδρομοι μία πονεμένη ιστορία και κανένα από τα μεγαλεπήβολα σχέδια, που έχουν εξαγγελθεί κατά καιρούς για την ανάπτυξή τους, δεν έχει υλοποιηθεί. Το αποτέλεσμα είναι να μετατρέπονται οι ατρόμητοι ποδηλάτες στις ελληνικές πόλεις σε θηράματα των οδηγών μηχανοκίνητων οχημάτων, ενώ ακόμη και αυτοί οι λίγοι ποδηλατόδρομοι λειτουργούν σαν πάρκινγκ αυτοκινήτων, σαν ασφαλή ‘’πεζοδρόμια’’, για τζόκινγκ, κλπ.
Στο εξωτερικό ωστόσο αντιμετωπίζουν το ποδήλατο ως ένα οικολογικό μαζικό μέσο μετακίνησης, οπότε φροντίζουν και για την εξέλιξη ανάλογων υποδομών. Η νέα τάση είναι οι ποδηλατόδρομοι υψηλών ταχυτήτων για μεγάλες αποστάσεις, καθώς συνδέουν μεταξύ τους αστικά κέντρα με προάστια, διάφορες περιοχές μεγάλων μητροπολιτικών κέντρων ή ακόμη και ολόκληρες πόλεις. Οι προδιαγραφές ασφαλείας τους είναι υποδειγματικές, ενώ επιτρέπουν τις γρήγορες μετακινήσεις χωρίς απρόοπτα, όπως π.χ. κυκλοφοριακά μποτιλιαρίσματα, ώστε να πείθουν τους πολίτες να αφήνουν τα Ι.Χ. τους στο σπίτι τους και να χρησιμοποιούν δίκυκλα.
Προδιαγραφές και προϋποθέσεις
Οι ποδηλατόδρομοι εκτός πόλης βρίσκονται χωριστά από το οδόστρωμα για μηχανοκίνητα οχήματα και λειτουργούν σαν αυτόνομες οδικές αρτηρίες.
Εντός πόλης μπορεί να είναι μονής ή διπλής κατεύθυνσης, να καταλαμβάνουν ένα μέρος του οδοστρώματος με ειδική σήμανση ή να είναι χωριστοί ποδηλατόδρομοι με προτεραιότητα σε κομβικά σημεία.
Το πλάτος ενός τέτοιου ποδηλατόδρομου μονής κατεύθυνσης πρέπει να είναι τουλάχιστον τρία μέτρα και ενός διπλής κατεύθυνσης τουλάχιστον τέσσερα μέτρα.
Η κατασκευή τέτοιων υποδομών έχει νόημα μόνον αν υπερβαίνει το μήκος της διαδρομής τα πέντε χιλιόμετρα και μπορούν να διασφαλίσουν στους ποδηλάτες μία ελάχιστη ταχύτητα κίνησης της τάξης των 20 χλμ./ώρα.
Αυτό απαιτεί μία ανάλογη ρύθμιση των φαναριών για τη δημιουργία ενός απρόσκοπτου ‘’πράσινου κύματος’’ για τους δικυκλιστές.
Η ποιότητα των υλικών κατασκευής πρέπει να είναι υψηλή, ενώ τουλάχιστον στο δίκτυο εντός πόλης πρέπει να υπάρχει καλός φωτισμός.
Οι ποδηλατόδρομοι υψηλών ταχυτήτων σχεδιάζονται σε συνδυασμό με τα τοπικά δίκτυα ποδηλατοδρόμων εντός των πόλεων και εντάσσονται σε μία συνολική κυκλοφοριακή μελέτη.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα
Γενέτειρα των ποδηλατόδρομων υψηλών ταχυτήτων είναι η Ολλανδία, όπου το πρώτο τέτοιο πιλοτικό πρόγραμμα υλοποιήθηκε το 1980, ενώ το 2019 λειτουργούσαν ή βρίσκονταν υπό κατασκευή πάνω από 40 τέτοιες διαδρομές.
Ο ανισόπεδος κόμβος Hovenring στην Ολλανδία.
Κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί το Hovenring, ο πρώτος ανισόπεδος κυκλοφοριακός δακτύλιος αποκλειστικά για ποδήλατα στον κόσμο, που βρίσκεται στο Αϊντχόφεν της Ολλανδίας. Οι ολλανδοί ειδικοί έχουν υπολογίσει, ότι μετά την κατασκευή ενός τέτοιου ποδηλατόδρομου μεταπηδά περίπου το 5% έως 15% των οδηγών Ι.Χ. στα δίκυκλα.
O ποδηλατόδρομος για ηλεκτρικά e-Bikes στο Γκέτινγκεν της Γερμανίας.
Την ίδια στιγμή που εμείς είμαστε ακόμη σε φάση ‘’Ράβε – Ξήλωνε’’ του Μεγάλου Περιπάτου, στο εξωτερικό έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα και ασχολούνται ήδη με την ανάπτυξη οδικών δικτύων για τη χρήση ηλεκτρικών ποδηλάτων. Στην πόλη Γκέτινγκεν της Γερμανίας λειτουργεί ήδη πιλοτικά ένας τέτοιος δρόμος μήκους τεσσάρων χιλιομέτρων με ειδικές ρυθμίσεις των φαναριών κυκλοφορίας και προτεραιότητα καθαρισμού από το χιόνι τους χειμερινούς μήνες.
Οι ποδηλατόδρομοι υψηλών ταχυτήτων έχουν ειδικές προδιαγραφές.
Γράφει ο Πέτρος Πιτσίνης
Πηγή: www.ieidiseis.gr
Δημοσίευση σχολίου